«Οι πραγματικότητες των ανθρώπων κινούνται παράλληλα, καμιά φορά συμπληρωματικά, με το ψέμα και την αλήθεια του καθένα να μη μοιάζει με κανενός άλλου. Η ζωή μοιάζει με περιστρεφόμενη πόρτα που οδηγεί τον καθένα σε άλλη έξοδο, στον δικό του μοναδικό μικρόκοσμο. Ο δικός μου μικρόκοσμος είναι 15 τετραγωνικά, έχει ένα καγκελένιο κρεβάτι μέσα, δυο πορτατίφ με κρόσσια που κρέμονται στα πλάγια του και έναν καλόγερο για να κρεμιούνται τα ρούχα.
Για να βρεθείς στην πραγματικότητα κάποιου άλλου, θα πρέπει να σε πάρει από το χέρι, να περάσετε μαζί αυτή την περιστρεφόμενη πόρτα και να βρεθείτε στο ίδιο δωμάτιο, να πατήσετε μαζί το πέλμα σας σε κάθε τετραγωνικό. Στο δικό μου δωμάτιο θα πρέπει να μυρίσετε κάθε χνώτο που έχει αφεθεί ποτέ εκεί, να ακούσετε τα πνιχτά βογγητά, όλα τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια μεταξύ τους, και να στάξει πάνω σας ο ιδρώτας όσων έχουν περάσει από εκεί μέσα.
Με λένε Μαντώ. Μου ζήτησαν να μιλήσω για τους πελάτες μου και μου είπαν ότι θα είναι χρήσιμο.
Είμαι σήμερα 35 χρονών. Ήρθα στην Αθήνα από την Κρήτη στα 17 μου και για μερικά χρόνια δούλευα σε ένα φούρνο, με τρεις κι εξήντα. Ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά περισσότερο ήθελα να φύγω από εκείνο το κωλοχώρι που μεγάλωσα.
Κάποτε ήρθε ένας τύπος και μου ζήτησε να κάνω τη μαμά του, να ξαπλώσω δίπλα του, να τον πάρω αγκαλιά.
Μέναμε σε μια γκαρσονιέρα στου Γκύζη τότε. Ο Κώστας με παρακάλεσε κλαίγοντας να… μαζί του για να ξεχρεώσει 100 ευρώ, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό ήταν πραγματικότητα.
Όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού κατάλαβα ότι ζω στ’ αλήθεια μέσα σε αυτή την κατάσταση. Η πόρτα άνοιξε και είδα έναν χοντρό τύπο γύρω στα 40. Φορούσε καφέ σακάκι και μαύρο πουκάμισο. Θυμάμαι ακόμα την ιδρωτίλα που μύριζε όταν ήρθε κι έκατσε δίπλα μου, ανακατεμένη με φτηνή κολόνια. Ο γκόμενός μου πήγε και κλείστηκε στην κουζίνα. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι την ιδρωτίλα να ανακατεύεται με το άρωμα κανέλας που ερχόταν από την τσίχλα του. Μετά σταμάτησα να μυρίζω οτιδήποτε. Σταμάτησα να ακούω, να βλέπω, να νιώθω για ένα τέταρτο. Όταν τελείωσε, έβγαλε άλλα 10 ευρώ και τα άφησε στο κομοδίνο, λέγοντας «Μου άρεσε που είσαι άβγαλτη, αυτά είναι για σένα», ενώ μετά φώναξε: «Φίλε, είμαστε εντάξει» και έφυγε.
Αυτό γινόταν για καιρό. Για όσο έχανε στα χαρτιά δηλαδή ο γκόμενος που είχα. Μετά ήρθαν κι άλλοι και έγινε λίγο σαν συνήθεια. Σταμάτησε να με πειράζει αυτό που έκανα και άρχισε να με πειράζει αυτό που έγινα. Όταν εκείνος μπήκε φυλακή, είχα παρατήσει τη δουλειά μου και έμεινα άφραγκη. Κυρίως έμεινα μόνη, οπότε ήταν δική μου επιλογή αν θα έφευγα από αυτήν τη ζωή. Δεν το έκανα, όπως βλέπετε. Μια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού ένας από τους τύπους που έρχονταν τόσο καιρό, με βρήκε μόνη μου και μου είπε ότι θα μου έδινε χρήματα αν του καθόμουν.
Τώρα το έκανα για την πάρτη μου. Συνέχισα έτσι για λίγο καιρό και μετά βγήκα στον δρόμο. Όμως εκεί είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσεις μόνη, γι’ αυτό οι περισσότερες κοπέλες έχουν κάποιον για προστασία. Νομίζουν ότι αν κάτι συμβεί όταν φύγουν με κάποιον πελάτη, θα τις ψάξει αν δεν γυρίσουν πίσω. Η αλήθεια είναι πως ο ντ…δεν θα ανακατευτεί ποτέ, αλλά είναι τόσο ψαρωμένες που δεν το ξέρουν αυτό.
Όταν έφτασα στα 30, μια φίλη, βρήκε δουλειά σε σπίτι, studio. Συνήθως όταν είσαι εκεί έχεις περισσότερη δουλειά, όμως είσαι ασφαλής. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς νεκρή σε κάποιο ξενοδοχείο τουλάχιστον επειδή σε ψάρεψε κάποιος τυχαίος στον δρόμο. Πήγα κι εγώ εκεί, γιατί γλιτώνεις κι άλλα πράγματα. Καμιά φορά αυτοί που μαζεύουν πο… από τον δρόμο, αρχίζουν τις σφαλιάρες.
Αν είναι να πας με 10 άτομα τη μέρα, ακόμη και λίγο να νιώσεις ότι σε πονάει ο άλλος, δεν το αντέχεις. Γιατί ίσαι εκεί επειδή είναι η δουλειά σου. Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά υπάρχει πολλή βία με τους πελάτες. Είναι πολλοί εκείνοι που νομίζουν ότι για 15-20 ευρώ μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν . Όχι μόνο να σε δείρουν αλλά και να σε βρίσουν. Αν κι αυτό δεν πειράζει, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν ακούς και πολλά. Απλώς περιμένεις
Οι περισσότεροι πελάτες είναι ευγενικοί. Αυτούς τους καταλαβαίνεις από τον τρόπο που μπαίνουν στο δωμάτιο. Μετά τους πρώτους χίλιους, δηλαδή, έμαθα να αναγνωρίζω τους πελάτες από μικρές κινήσεις. Αυτοί που θα σου φερθούν ευγενικά, στην αρχή είναι λες και βλέπουν πρώτη φορά γυναίκα. Μπαίνουν στο δωμάτιο και βγάζουν το παντελόνι και την μπλούζα με πολύ αργές κινήσεις, παράλληλα σου μιλάνε, σε ρωτάνε το όνομά σου, από που είσαι, διάφορα τέτοια. Είναι αυτοί που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, σκέφτονται εκείνη τη στιγμή ότι κάνουν one night stand.
Είναι αρκετοί αυτοί που μου ζητάνε να με φωνάζουν με άλλο όνομα. Συνήθως σκέφτονται γκόμενες που γουστάρουν. Καμιά φορά τους ξεφεύγει και με λένε αγάπη τους. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ένας κύριος γύρω στα 60, που ερχόταν συχνά πυκνά φορώντας το κουστουμάκι του, μου ζητούσε να με λέει Χριστίνα. Μια φορά τον ρώτησα γιατί με λέει έτσι και μου είπε ότι η Χριστίνα είναι μια ανιψιά του, 20 χρονών. Νομίζω πως αυτό είναι το πιο περίεργο πράγμα που μου έχει πει πελάτης.
Μερικοί έρχονται και νομίζουν ότι βρήκαν τον έρωτα της ζωής τους. Έρχονται 2-3 φορές την εβδομάδα˙ από εκεί το καταλαβαίνεις. Είναι συνήθως χωρισμένοι με παιδιά ή παντρεμένοι με παιδιά που δεν τα πάνε καλά με τις γυναίκες τους. 50ρηδες οι περισσότεροι και δεν τους σηκώνεται πάντα. Μπορεί γι’ αυτό να μου λένε να βρεθούμε και έξω από εκεί και την ώρα του τσιγάρου πετάνε ατάκες όπως «δεν σου αξίζει αυτή η ζωή», «είσαι πολύ καλό κορίτσι για να είσαι εδώ».
Πηγή: Vice.gr, Συντάκτης: Άννα Νίνη
