Ο 11χρονος Liang Yaoyi από την επαρχία Shenzhen της Κίνας, είχε ένα όνειρο. Να γίνει γιατρός. Να βοηθάει κόσμο, να θεραπεύει ασθένειες και να χαρίζει το χαμόγελό σε ασθενείς. Το είχε εκμυστηρευτεί πολλές φορές στη μητέρα του και το προσωπάκι του έλαμπε στη σκέψη αυτή.
Ο Liang δεν θα προλάβει να ζήσει το όνειρο του. Τον χτύπησε ο καρκίνος. Ένας όγκος στο κεφάλι που δεν θεραπεύεται… Μεταφέρθηκε στο Γενικό νοσοκομείο της πόλης του, όπου οι γιατροί ξεκίνησαν τις θεραπείες. Ο Μικρός Liang, ήταν πάντα αισιόδοξος, και ακόμη και στις υποτροπές, ανάμεσα στους φριχτούς πονοκεφάλους, χαμογελούσε και έδινε κουράγιο και δύναμη στους δικούς του.
Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό τον λάτρεψαν. Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα για την χειρουργική επέμβαση, αφού με τις θεραπείες ο όγκος δεν συρρικνωνόταν. Ο μικρούλης περπάτησε μια βόλτα στους διαδρόμους του νοσοκομείου, με τη βοήθεια της μητέρας του. Χαμογελούσε και χαιρετούσε τους γιατρούς. «Θα τα καταφέρω» τους έλεγε και εκείνοι τον αγκάλιαζαν, αλλά ήξεραν ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Ο μικρούλης σαν να το διαισθανόταν ζήτησε να γίνει δωρητής οργάνων.
«Μαμά, μπορεί και να μην τα καταφέρω. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο να ξέρεις ότι θα ζω στο κορμί κάποιου άλλου. Θέλω να δωρίσεις τα όργανα μου», είπε στη μητέρα του, ενώ τον μετέφεραν στο χειρουργείο για να δώσει την πιο μεγάλη μάχη της ζωής του.
Δεν τα κατάφερε. Η επέμβαση διήρκησε πολλές ώρες. Ο όγκος ήταν σφηνωμένος σαν χταπόδι στο κρανίο και τον εγκέφαλο του. Ο μικρούλης Liang, έφυγε. Λυτρώθηκε. Οι γιατροί σαν ζωντανοί νεκροί, όχι από την κούραση αλλά επειδή δεν κατάφεραν να τον σώσουν βγήκαν έξω και μίλησαν στην μητέρα του. Συντριβή… εκείνη την στιγμή ένας νοσοκόμος με δάκρυα στα μάτια, έβγαλε έξω τη σορό του μικρούλη. Όλοι βουβάθηκαν, ο χρόνος πάγωσε. Οι γιατροί με δάκρυα στα μάτια υποκλίθηκαν. Μια βαθιά ανθρώπινη ανιδιοτελής γεμάτη πόνο και πίκρα, υπόκλιση. Στο βάθος φαίνεται η μητέρα του να σπαράζει.
