Είμαι 22 ετών και πριν λίγες ημέρες ζήτησα από τον καλύτερο μου φίλο να μου πάρει την παρθενιά και να με κάνει γυναίκα…
Θα σάς φανεί παράδοξο όλο αυτό αλλά εγώ θέλησα να γίνει έτσι η πρώτη φορά που έκανα έρωτα. Ένιωσα πως άργησα να έχω την πρώτη μου σεξουαλική επαφή και οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μου προσέθετε μια ανασφάλεια και αμηχανία.
Στην ηλικία μου να είσαι ακόμη παρθένα είναι ταμπού και ακούγεται λες και είσαι μια ανέραστη γεροντοκόρη με 100 κιλά πάνω σου, μουστάκι και στραβά πόδια.
Μια γυναίκα στην ηλικία αυτή έχει σεξουαλική ζωή, έχει κάνει 2-3 σχέσεις και φυσικά το ξέρουν όλες τις οι φιλενάδες πως είναι «γυναίκα» και όχι κοριτσάκι.
Ο καλύτερος μου φίλος ήταν και είναι σαν ένας μεγάλος αδελφός.
Προστατευτικός, γλυκός και ευγενικός, σοκαρίστηκε από την επιθυμία μου. Όμως, αφού του εξήγησα τι ακριβώς ένιωθα με σεβάστηκε και με κατάλαβε.
Μου φέρθηκε με πολύ αγάπη και σεβασμό, αλλά εγώ δεν ένιωσα κάτι το συγκλονιστικό. Φοβόμουν, ήμουν σφιγμένη και το μόνο που με ενδιέφερε είναι να ξεμπερδέψω με το ανατομικό πρόβλημα της παρθενίας.
Όλα τα χρόνια της ζωής μου ήμουν μια πολύ καλή μαθήτρια και στόχος μου ήταν να μπω στην ιατρική. Αυτό σήμαινε πολύ διάβασμα και θυσίες όπως φλερτ, σεξ, παρέες και εκδρομές.
Πράγματι όλες αυτές οι στερήσεις έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα αλλά μου στέρησαν την αγάπη, τη ζεστασιά ενός ανθρώπινου κορμιού δίπλα στο δικό μου καθώς και τις τρέλες της εφηβείας.
Αναρωτιέμαι αν πλήγωσα τον καλύτερο μου φίλο μέσα από την όλη αυτή επιλογή καθώς και την στάση μου. Τον αγαπώ απεριόριστα αλλά δεν ένιωσα αυτό που λένε χημεία και πεταλούδες στο στομάχι.
Έτσι είναι το σεξ;
Μήπως έχει υπερεκτιμηθεί ή πάντα συμβαίνει να μην το ευχαριστιέται η γυναίκατην πρώτη φορά;.
Ντρέπομαι να το συζητήσω με τις φίλες μου γιατί έχουν πλούσια ερωτική ζωή και εγώ όχι…
